Cosmoetico

O czym myśli kobieta, kiedy po przebudzeniu bierze poranny prysznic lub z precyzją wykonuje makijaż? Martina Scarpelli pokazuje, że w tym momencie absolutnego skupienia na własnej twarzy – a więc tej części ciała, która ma z zewnątrz najlepiej określać naszą tożsamość – myśli ona o własnej egzystencji w obliczu wszechświata. W „Cosmoetico” ascetyzm filmowej formy świetnie kontrapunktuje przytłaczający temat animacji. Metafizyka prozaicznych czynności zostaje zestawiona z ogromem tego, co poza człowiekiem – rzeczywistości, której nie sposób objąć umysłem. Chce ona jednak myśleć, że jeśli nie można świata pojąć, to można spróbować zrozumieć własne bycie-w-świecie.