Cześć, tu mama

Krótka animacja Daniela Sterlina-Altmana rozpoczyna się niczym rodzinny sitcom lub film telewizyjny z lat 50. tylko po to, by zmienić się w horror, następnie czarną komedię, a później powrócić do punktu wyjścia. „Cześć, tu mama” – podobnie jak kiedyś „Blue Velvet” Davida Lyncha – odkrywa mroczne podbrzusze wyidealizowanego życia na przedmieściach, jednak końcowy wydźwięk animacji jest zaskakująco optymistyczny i prorodzinny. Okazuje się, że tłumiony stres musi po prostu znaleźć swoje ujście, nawet jeśli wiąże się z tym drobne okaleczenie i chwilowe halucynacje spowodowane nagłą utratą krwi. Film pokazuje także, że relacje z matką niemal zawsze są mocno pokręcone.